Rozdział XXI

Krzysiek podszedł do telewizora i z niecnym uśmieszkiem na twarzy go wyłączył.

- Co to ma być? – warknęłam i zamachałam rękami w geście dziko sprzeciwu. Przez niego nie dowiem się, czy Pan Wielki Penis alias Szkocka Krata, pobije Dempseya na kwaśne jabłko.

- Gramy w pokera – zaśmiał się libero. Bartek, Kuba, Krzysiu, Zbyszek, Łukasz, Michał i Marcin usiedli w kółeczku na podłodze. Jakim cudem tego dokonali? Nie mam bladego pojęcia, ale jeśli nie mają super-mocy to pozostaje, że złamali wszystkie prawa nauk ścisłych, których tak bardzo nie lubię.

- Nie macie własnych pokoi? – uniosłam brew w pytającym geście.

- Ty grasz z nami – Zbyszek wymierzył we mnie długim palcem. Chyba w kulki lecą, pomyślałam z niedowierzaniem, który na sto procent wymalowany był na mojej twarzy.

- Nie, wynocha do siebie – powiedziała, kiedy otrząsnęłam się z początkowego szoku. Wygramoliłam się z łóżka, ze złości niemal nie, potykając się o własne nogi. Podeszłam do drzwi, które stały otworem i tylko czekały, aż siatkarze sobie pójdą. Głupie drzwi, głupi ja, pomyślałam, kiedy nic takiego się nie stało. 

Kuba natomiast wysypał na podłogę całą torbę owocowych cukierków. – Gracie na cuksy? - moje zdziwienie na bank byłoby wyższe niż ten motłoch razem wzięty.

- Mniam – Michał zaklaskał w dłonie, odpowiadając twierdząco przy tym na moje pytanie.

- Zawsze możemy podnieść stawkę – zaproponował Bartman. Chłopcy posłali mu pytające spojrzenia. Ja też, bo prawdę powiedziawszy portki same mi się ze strachu trzęsły na myśl o podniesieniu stawki.  

 – Rozbierany poker – Zbyszek uśmiechnął się zawadiacko. Chłopcy wytrzeszczyli się na przyjaciela z niemym pytaniem w oczach, "Czy ja o czymś nie wiem?" 

 – Ale tylko jeśli ty też grasz –  atakujący wskazał na mnie palcem. Chłopcy odetchnęli z ulgą i teraz to mnie wylądowały ich pytające spojrzenia. Tym razem było im to bardziej w smak.

 Ja jednak nie miałam zamiaru się zgadzać. 

- Cukierki wam wystarczą – położyłam się na łóżku i pilotem włączyłam telewizor. 

A jednak wybrała Patricka, stwierdziłam zadowolona, kiedy zobaczyłam końcówkę filmu. Siatkarze mruknęli niezadowoleni. Czy trzy czwarte z nich nie ma partnerek? Dziwne.

Skakałam po kanałach, a chłopcy grali, niewzruszeni moimi narzekaniami. Miałam nadzieję, że może wrócą do siebie. Głupia i naiwna ja. 

Po godzinnym pobycie w pokoju zaczęli się po nim panoszyć jak po swoim. Wchodzili do łazienki, tylko po to, żeby trzasnąć drzwiami z niezadowolenia, po przegranym partii. 

Natrętnie pytali o ręczniki. Chociaż i tak znali już odpowiedź. 

 Kuba przeglądał moje perfumy, a Bartek bawił się kosmetykami. Ale co ja biedna zrobię z tymi wielkoludami? Nic. Nie dość, że mają przewagę liczebną, to jeszcze siłową. O wzrostowej lepiej nie wspominać.

- Dobra zostaw to! – warknęłam na Krzyśka. Debil chciał przymierzyć moje koturny od Lasockiego, które kupiłam na wyprzedaży. Pamiętam jak siłą wyrwałam go jakiejś babci po pięćdziesiątce i muszę przyznać, że kobita miała parę w tych, mogłoby się wydawać, wątłych łapskach.

- A pograsz z nami? – bawił się zapinką.

- Nie…

- Myślicie, że dałbym w nich – zamachał butami, jak cowboy lassem nad głową i kontynuował – w tą i z powrotem? – zapytał przyjaciół. Porozumiewawczo kiwnęli głowami, a na ich ustach malowały się perfidne uśmieszki.

- Nawet się nie waż – z głośnym krzykiem rzuciłam się na libero. Tarzaliśmy się po podłodze, niczym rasowi zapaśnicy. Problem polegał na tym, że to Krzysiek miał o wiele więcej mięśni. 

 Chłopcy weszli na łóżko. Jakim cudem? Lepiej nie wiedzieć. Schylali się, żeby nie dotknąć sufitu.

 – Oddawaj te buty! – złapałam go za koszulkę.  Trochę się popruła, ale zdążył mi się wyrwać zanim szwy puściły na dobre. Skubany.

- Chcesz grać nieczysto? – wczołgał się pod stolik do kawy, a buty schował za plecami. Jak to zrobił? Nie mam pojęcia. Ale długo tam nie posiedzi, pomyślałam i pociągnęłam go za rombek spodni od dresu. Efekt był inny, niż się spodziewałam.

- Najpierw może jakaś randka, a do tego mam żonę i dzieci – poinformował mnie z cwanym uśmieszkiem.  Pociągnęłam go za stopę. Kurczowo trzymał się za nogę stolika. Było trochę ciężej. Co ja plotę o wiele ciężej i zamiast samego libero, za sobą ciągnęłam też stolik. Dałam radę tylko parę centymetrów, ale nie umknęło to uwadze Jarosza, który skomentował mój wyczyn.

- Ma parę kobita – zaśmiał się Kuba, a siatkarze mu zawtórowali.  – Podaj! – zawołał rudzielec, kiedy zauważył, że prawie sięgnęłam po buty.  

I takim o to sposobem, teraz to on dzierżył moje śliczne buciki.

Rzuciłam się niego, a co za tym idzie i na łóżko. Z głuchym bęcnięciem wylądował na pościeli, a ja na nim okrakiem. Spojrzeniem  szaleńca szukałam butów. Nie ma! Kurwa! Rozejrzałam się dookoła.

- Michał –  szybko zeszłam z łóżka i podeszłam do przyjmującego.Wyciągnęłam ręce. – Oddaj buty – uśmiechnęłam się i zatrzepotałam rzęsami.

- A co z Nutellą? - zapytał, a w dużych rękach niby od niechcenia ważył jeden i drugi but.

- Nie mogę pozwolić, żebyście się roztyli.

- W takim razie, ja nie mogę pozwolić, żebyś je dostała – rzucił butami jak piłką, od rugby. 

Obejrzałam się za siebie. Bartek. Marcin. Michał. Marcin. Bartek. Łukasz. Krzysiek. Łukasz. Marcin. Michał. Bartek. Chłopcy bawili się ze mną w cholernego głupiego jasia. Pamiętam, że w dzieciństwie nigdy nie lubiłam tej badziewnej gry.

- Podajcie mi moje ślicznotki – warknęłam.

- Może tak milej? – Kurek pokazał mi język.

- O matko! Andrea! – wydarłam się. Chłopcy przerażeni  spojrzeli w kierunku drzwi. Skorzystałam z ich chwilowego rozkojarzenia i niczym lwica, walczące o swoje małe złapałam za buty i wyrwałam je z rąk siatkarza.

- Ej! – obruszył się Bartek. Biedaczek. W biegu udało mi się chwyć za torebkę z cukierkami,  a przynajmniej z tym co z nich zostało, i wpadłam do łazienki.

- A teraz grzecznie wyjdziecie, albo cuksy – zamachałam plastikową torebką, a cukierki zaczęły się od siebie odbijać, tworząc przy tym całkiem chwytliwą melodyjkę. – trafią do kibelka. – Siatkarze jak jeden mąż rzucili się na kolana. Uśmiechnęłam się pod nosem. Mam na nich haka, zanotowałam w pamięci.

- Tylko nic im nie rób – zawył żałośnie Kuba, a dłonie złożył w błagalnym geście. 

Po pół godzinnych transakcjach, siatkarze opuścili mój pokój, wesoło pochrapując cukierki. Spojrzałam na budzik. 1:15. A co mi tam. Po tak ciężkiej przeprawie z tym motłochem coś od życia mi się należy, pomyślałam i wyjęłam butelkę wódki. 

Zrobiłam sporego łyka przezroczystego płynu i westchnęłam, ciesząc się smakiem alkoholu. Schowałam naczynie i z jakby w błogostanie rzuciłam się na łóżko i zagrzebałam w białej pościeli, całkowicie oddając się w przyjemne objęcia Morfeusza.  

~~

Elo, elo, trzy dwa zero :D Co tam moje robaczki? Hmmm... to brzmi dziwnie. Cofnijmy to. Co tam u ciebie mój drogi czytelniku? To chyba za bardzo górnolotnie. No to jak nic nie wychodzi, zwyczajnie wrócimy do starego modelu (każdy wie, że Nokie są niezniszczalne xD) 

I jak się podobało?

A i co do rozdziału, a raczej zachowania siatkarzy. Mówiłam, że ich szatan opęta xD

 Ach nie ma jak to rutynowe pytanko :D. Od razu tak lżej na sercu jak jest już zadane ;). Wy też tak macie, czy tylko ja? :D Jak widać jestem w świetnym humorze, bo piąteczek ^^ 

I wolne, aż chce się żyć :D 

Jakie wrażenia po tygodniu, bo mój był od zajebania ciężki :/ 

Ale wracając, do tych miłych spraw.

Piąteczek ;)

Buźki ;*